|
Ishte praku i dimrit, rrezet e para të diellit ranë mbi katundin Gurrë. Ky katund ndodhej nja tri orë larg qutetit Therranjet. Por në qafën e grykës malore mbi katundin Gurrë ndodhej nja një orë larg katundi Grykas.
Eh, mu në katundin Gurrë, në mes banorësh të tjerë, jetonte Gurashi me gruan e tij Lumtën dhe pesë djem.
Gurashi edhe pse një bujk e bari i zellshëm, me atë cope tokë që kishte s’mund ta siguronte bukën për tanë vitin. Për këtë nxori nga ahuri gomarin dhe mbi shpinë i ngarkoi samarin se duhet të shkonte në qytet në pazar për te blerë drithin.
Pa e bërë të gjatë vuri në tarrçuk dy kokrra vezë të ziera, një cope djathë, një spec djegës, një cope bukë misri, dhe ca kripë. Kështu hipur mbi gomar u nis për në Therranjet.
Ndërsa ecte përmes pazarit të drithrave, nxori shaminë prej mëndafshi dhe fryu hundët pa vështruar rretheqark. Befas u dëgjua zëri i mprehtë i imamit të xhamis që po thërriste drekën majë minarës. Gurashi shqiptoi fjalën “O, Zot”, e shpejtoi këmbët për ta blerë drithin.
I lehtësuar që bleu drithin, e ngarkio mbi shpinën e gomarit, mori rrugën drejtë shtëpisë, rrugës pasi kish lënë qytetin bie një shi i rrëmbyer e kokërmadh i fundit të vjeshtës, por pushoi shpejt. Më të ndjerë se kalio rrëbeshi, natyra nis të zgjohet, zogjtë dualën nga foletë e ja nisën cicërrimave. Gurashi mbushi gjoksin me ajër të freskët e ashtu paksa të lodhur ai dhe gomari vazhduan të ecin grykës së maleve, që retë e zeza po përhapëshin përmbi katundet Gurrë e Grykas, i dukej se ngadale po ecte gomari, e ai kishte frikë se mos po fillon te bie bore e do ta zinte nata rrugës. Befas i ra në mend speci djegës, nxori nga tarrçuku e ja djegu me spec prapanicën gomarit. Gomari e shpejtoi hapat, ecte me të katrat, por Gurashi filloi të lodhej e nuk po mund ta nxinte gomarin, atëherë djegu me spec edhe prapanicën e vetë, kështu shpejtoi ai hapin dhe arriti të ecte prapa gomarit.
Ai e mori me mend se gruaja e tij Lumta po e priste në oborr të shtëpisë kthimin e tij nga qyteti. Më të vërtet si ju afrua oborrit Lumta i doli përpara me ecjen e saj prej malësoreje:
- E, more Gurash? – Ç’i ke bërë gomarit e vetes ashtu, që nuk po zini vend?!
- Hiç, mos më pyet Lumta!
- Mirë moj grua, - i pëshpëriti Gurashi. – Tashti e di vetë se çfarë dua unë. Shkarkoje drithin nga gomari, se unë po vazhdoj të ecën për në katundin Grykas.
|
