|
.
 Një çast në Frashër- mes vëllezërve Frashëri
Adem Zaplluzha
Pesë poezi nga libri “Një shi prej bryme”
Dhe një poezi zbritur nga mjegullat e Frashrit
ATJE LARTË TË MJEGULLAT
Një faltore e bardhë
Diku te retë tis
Në rrashtën e atdheut
Mbante në kokë
Më të bardhin plis
Atje lartë te mjegullat
Mbi një gur
Qëndronte ulur Naimi
Dhe në mendjen e tij të ndritur
Qëndiste një flamur
Nga pllajat e yjeve
Pikonin 36 sogjetarë drite
Dhe si delet e bardha
Shkisnin mjegullave fluturat e alfabetit
Shkisnin nëpër suferinën
E kaltër të detit
PËRMET, 26 MAJ 2015
KËSHTU PËRSËRITET HISTORIA
Sërish dramat nuk përfundojnë
Nën rrënjët e akacieve
Për çdo pesë dekada zgjohet
Një këndes i çmendur
Çmendurisht këndon
Mbi trarët e djegura të mendjes
Po ato erëra frynë
E s’ndalen nga të katër anët e dheut
Sërish shiu i zi troket
Nëpër degët e thyera të plepave
Dëgjohen krakëllimat e betejave
Një ushtri e degjeneruar
E thyen qafën
Tjetra veç këndon
Himnin e saj të trishtuar
Dhe të nesërmen
Kthehet mbi llafet të shfryer
Kështu përsëritet historia
Një palë njerëzish largohen
Të trishtuar si nata
Kurse pala tjetër i harron këpucët
Te varret
Dhe ikën zbathur nëpër lëndinën e vdekjes
ASNJËHERË NUK TA PAMË FYTYRË
Edhe me varre
Je e bukur si zanat e maleve
Fusha ime e mëllenjave
Ngjan me nuset e legjendave
Që lindin vdesin
Dhe jetojnë me hirin
Një ditë je e mbushur me gëzime
Kurse ditën tjetër
Mbi supet e tua
I ngarkon të gjitha hallet
E një populli të përvuajtur
Asnjëherë nuk ta pamë fytyrën
E mrrolur
Përherë qeshe
Dhe nga vdekjet e panumërt
Ngrite përmendore të mermerta
Atyre që u shndërruan në pavdekësi
FUSHA E MËLLENJAVE
Nëpër këto fusha të panë
Mbinë dhe rriten lule bozhuret
Sa të bukura
Po aq edhe madhështore
Duken në gjoksin e vrarë
Dhe të çarë të Fushës së Mëllenjave
Mëngjeseve herët
Ngjajnë me flamujt miniaturale
Secila rrënjë që mbinë këtu
Rritet duke i stolisur fushat
Me një histori të trishtë prej gjaku
Valëviten lulëkuqet si kujtimet e hidhura
Janë pengu ose gjaku i gjyshërve
Që lulëzojnë në çdo stinë
Duke i stolisur dhembjet
E së kaluarës nëpër vazot e shekujve
Kjo fushë e bardhë me lule të kuqe
Ujitur me hingëllima kuajsh
Dhe lot nënash
Askund nuk shpërthejnë nga toka
Kaq të bukura
Se sa në shpirtin e plagosur
Të Fushës së Mëllenjave
KUR FUSHA E MËLLENJAVE
I SHKUND SHPATULLAT
I shkyçëm të gjitha shpresat
Asnjë dritare nuk hapet në horizont
Fusha e trishtuar
Noton në vetminë e natës vrastare
Disa korba të verbër
I mbjellin krakëllimat e zeza
Në shpirtin e bardhë
Të Fushës së Mëllenjave dënes një nënë
Në çdo cep të rrugës
Mbin nga një përmendore e mesjetës
Sterra fut e zezë buron
Nga shpirti i degjeneruar i Ballkanit
Disa hije të ngrira depërtojnë
Nëpër ashtin e thyer të atdheut
Mëllenjave si para pesë
E më shumë shekujve
Një duhmë e rënd dheu ua prush gjumin
Nuk flenë as korbat
Nëpër netët e zeza si zvarranikët parahistorik
Ulërin bishat e egra
Fusha e Mëllenjave i shkund shpatullat
NJË KRYQ SI LISAT ENDET
NËPËR VARRE
Një dorë e madhe pa formë
Groteske si sekreti i natës
Afrohet pranë luleve të porsaçelura
Dhe me fashat e trishtimit
Ua mbyllë gojën zogjve të natës
Zëri i vrazhdë i erës
I thyen xhamat
E një kornize Bizantine
Nga lagështia e mureve të mykura
Çurgon eliksiri i trishtimit
Dritaret me shekuj të tëra
Nuk janë hapur këtu
Edhe dyert qëndrojnë të mbyllura
Asnjë gojë njeriu s’i lëviz buzët
Nuk bëzan
As era e plagosur në shpirt
Një kryq si lisat endet nëpër varre
Akaciet e bardha
I shkundin lulet e para të pranverës
Dimri ishte i vështirë sivjet
Për disa vite i ngriu ullukët e çative të djegur
|
