Poezi nga Xhevahir Cirongu |
Publikuar më 20 dhjetor, 2017 në orën 00:24 ( ) |
Kulturë | |
|
|
.
Do t’i zgjoja ëndrrat e baladave
Tek ajo pemë e dashurisë
Mes lulesh të dy ngecur,
Fluturat ikën pa shpresë,
Dhe flokët e zeza të natës
Të dy na kishin prekur.
Midis nesh ajo natë
Sy përdalë e të zesë,
Puthje e drithërima
La atë mëngjes.
Ishte natë e ftohtë
Që vrau,
Gurët e diamantë të dashurisë.
Ajo më s’u pa, diku iku,
Me veh’te mori trishtimin e ndaloj;
Pa asnjë pendesë, prozhektorët fiku
Në terrin e natës, një tjetër takoj.
Në shtratin e natës, rash të flija,
Një ëndërr e frikshme, dashurinë gëlltiti;
Pabesia e një dore, me thikë
Zemrën fortë ma goditi.
Isha i pafajshëm , s’kisha asnjë peng
Nuk e di , unë apo ajo……….!
Ëndrrat e jetës i shqeu egërsisht
Tek ai lot që ra në prag.
Ah, qenka botë e çmendur!
Ta dija se në flokët e natës
Thika e tradhëtisë qe ngulur,
Dhe atëhere
Do t’i zgjoja ëndrrat e baladave
Të vallzonin në shportën e qërshive.
Zoti më shpëtoi
Nga ajo thikë e mprehtë;
E lyer me helmin vrastar,
Saqë dhe yjet e shpirtit
Si gjerdan ngelën varur.
Në terrin e asaj nate
Fshiheshin gjithë tradhëtitë;
Ndaj të uroj me shpirt
As vetë o Zot, s’e di!
Imazhet e asaj dashurie
Në vetmi kanë mbetrur;
Me zinxhirë robërie varur
Tek retë e zeza nëpër qiell,
Dhe tek një lule e vyshkur
E varrosur këtu nën dhe.
Ik, të lutem tradhëti,
Me pika gjaku të tharë
Te tehu i thikës,
Dhe struku diku
Lëre lulen e jetës
Me plagdhimbjen përqafuar.
Durrës, 12 dhjetor 2017.
M’i vodhi gjethet
Ashtu në qetësi si pa u ndjerë
Iku dhe vjeshta, si kripa u tretë,
Këmishën e verdhë kish’ zhveshur
Bliri jetim te rruga mbetur vërtetë.
I folën blirit, ai njerëzve diçka u tha
Kjo erë e vjeshtës, m’i vodhi gjethet;
Nga degët ia shkundi gjethet e verdha
Ashtu si valët e detit filluan drithërimat.
U lodha duke numëruar me radhë gjethet
Dhe bliri kishte rënë i gjithi në qetësi,
Të përgjumur në qytet ishin edhe trotuarët
Sigurisht, sythet e fjetura padyshim prisnin
Të vinte vjeshta e tretë e zverdhur përsëri.
Tek ai blir i vetmuar aty rrugës përbri
Gjethet e zverdhura u kthyen prapë,
S’largoheshin dot, atij i falën dashuri
Lamtumirën e fundit me lot i thanë,
Dhe ikën me erën e vjeshtës
Me enigmën e e bardhë të valës së detit
Tek ai blir për t’u kthyer prapë.
Dhjetor, Durrës 2017
|
Vërëjtje: Artikujt e botuar në albaniapress.com nuk shprehin domosdoshmërisht mendimet e stafit moderues! |
Vlerësimi juaj për lajmin |
|
|
|
|
|
I keq |
I dobët |
I mirë |
Shumë i mirë |
I mrekullueshëm |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Është vlerësuar nga 31 vizitorë |
Lexuar:
395 herë
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
NDËRMJETËSIME LETRARE |
E mart, 13 prill 2021 - 22:06 Shtëpia Botuese “ARMAGEDONI”, në prishtinë nxori nga botimi librin: “NDËRMJETËSIME LETRARE – për krijimtarinë e Arif Molliqit”, me autor S... |
Ja çfarë mendonte Faik Konica për Shqipër... |
E premt, 09 prill 2021 - 00:54 Kush më mirë se Faik Konica mund të perifrazojë shqiptarët ashtu siå ato ishin dhe janë. Ai ishte jo vetëm një nga njerëzit më të ditur dhe më... |
më shumë nga - Kulturë » |
|
|
|
|
|