Adem Zaplluzha –Pesë poezi nga libri “Sytë e gurtë të erës” |
Publikuar më 29 korrik, 2014 në orën 20:00 ( ) |
Kulturë | |
|
|
.
VETËM NJËHERË NË JETË
O etja ime e madhe
Sa më dhemb shpirti
Kur nuk të ndjej
Nën thundrat e ditës
Dy zogj pretar
Ëndërrojnë hënën lakuriqe
Shirat nuk erdhën mbrëmë
Te majat e plepave
Zgjohen trishtimet
Si mund t’i ndali këto pak fjalë
Të mos i vrasin arkivolet
Dy zogj si dy njerëz të rritur
Bisedojnë
Për disa ëndrra klandestine
Vetëm një herë në jetë
Shirat kanë të drejtë të flasin me drurët
Për prejardhjen e frikës
Vetëm njëherë në jetë
Zogjtë e ikur të vendlindjes
Fluturojnë hapësirave
Për t’u ballafaquar me lisat
Dhe arkivolet që dënesin te varret
NJË PALË DIZGJIN TË VJETËR
Kuptoni miqtë e mi
Ende nuk qenkan ndalur krakëllimat
As të trokiturat e hijeve
Te portat e vegimeve
Në mendjen e erës
Një ëndërr rri pa gjumë
Kurse troku i kalit të egër
Me shekuj nuk ndalet në këto troje
Nuset dalin te çezma
Për t’i mbledhur copëzat e shtambave
Era i theu mbrëmë
Duart e lodhura të mjegullave
Një palë dizgjin të vjetër
Qeshin në bejlegun e trishtimit
Kuajt e drunjtë menatë
Fshehurazi hynë nëpër portat e hekurta
Degët e thara të mushmollës
Me nostalgji shikojnë lindjen e diellit
Kurse diku në perëndim
Asnjëherë nuk pushuan daullet
KY BALSAM I TEJDUKSHËM
Mbrëmë kuptova
Se duart e mia vetmonin
Diku te përgjumja e baladave
Një serenatë e fjetur me vite
Në kreshtat e këndesit
E zgjoi mëngjesin e lodhur
Qante era me ngashërim
Diku te një arkivol i hapur
Qanin edhe akaciet
Në shpirtin e vrarë të erës
Derdhej një grusht lot prej luleve
Ky balsam i tejdukshëm
Që pikon në trurin tim
Mbase i shëron
Trishtimet e gjelbërimit
Një hënë e zhveshur te kiçi i anijes
I ushqen shpresat e pulëbardhave
Kjo kohë e ndrydhur dhe e shtrydhur
Për çdo ditë i mpreh dhëmbët
Një qyqe e zezë
Nga majat e bjeshkëve të mira
I thërret shirat
ME KUKULLAT E VITRINAVE BLU
Mos më thuaj
Asnjëherë mos provo të thuash
Se heshtja e jote
Bisedon si stërkalat e shiut
Dimrat në qytetin tonë
Përherë i përngjajnë Lumëbardhit
Sa herë që dalin vashat në qytet
Pashmangshëm krahasohen
Me kukullat e vitrinave blu
Netët këtu janë të gjata
U përngjajnë atyre netëve
Që s’duhet t’i përmendim asnjëherë
Ju nuk do të më kuptoni
Se si nga rrënjët e zambakëve
Zgjohen baladat e përgjumura
Por ato edhe ashtu kurrë nuk flenë
Në djepin e gurtë të kujtesës
Ju kam folur edhe më parë
Për xhelozin e dallgëve të ujit
Sa herë që hidhërohen ato
Sa ora qohen peshë
Dhe bashkohen me shpirtrat e etërve
MOS M’I MBYLLNI SYTË
Kur një ditë do të më vendosni
Në arkivol të akullt
Ju lutem
Mos m’i mbyllni sytë
Dua të shoh
Se si rritet atdheu im
Unë nuk pata fëmijëri
Më kujtohet vetëm kukulla e motrës
Me të cilën luaja fshehurazi
Kur të gjithë flinin
Më përqeshnin
Kur e shikoja këmishën e portokalltë
Dhe sandalet e kuqe
Me këmbë të drunjta
Më thoshin se djemtë
Nuk duhet të lozin kukullash
Por unë nuk e qaja kokën
Për askënd
Asnjëherë nuk më kanë bezdisur
Fjalët e të tjerëve
I doja kukullat po aq shumë sa e doja
Edhe pushkën e babait
2.
Kisha një ndjenjë
Se edhe lufta është loja e të rriturve
Atë çast
Kur m’i drejtoni këmbët
Ju lutem
Lëreni një vërrimë
Në arkivolin tim të kaltër
Dua ta shoh mugullimin e gjelbërimit
Dhe zogjtë kah fluturojnë
Prej një dege në tjetrën degë
Se përndryshe
Si mund të rritet atdheu
Mbase nuk jam duke kërkua
Të pamundurën prej jush
Vetëm sytë mos m’i mbyllni
S’keni nevojë të shkruani
Asnjë epitaf te varri im
Nuk është me rëndësi
Se kush prehet
Në atë copë toke të atdheut
Me arkivol të hapur
O ju lutem
Vetëm sytë mos m’i mbyllni
Me lëni ta shoh vendin tim
Se si rritet e përtëritet
Në ashtin e tokës mëmë
|
Vërëjtje: Artikujt e botuar në albaniapress.com nuk shprehin domosdoshmërisht mendimet e stafit moderues! |
Vlerësimi juaj për lajmin |
|
|
|
|
|
I keq |
I dobët |
I mirë |
Shumë i mirë |
I mrekullueshëm |
|
|
|