| Adem Zaplluzha-Tetë poezi nga libri “Stoli në parkun e vjetër” |
| Publikuar më 28 gusht, 2014 në orën 00:50 ( ) |
Kulturë | |
|
|
|
.
DIKUSH I VARI MJEGULLAT
Unë dhe përhitjet kemi mbetur
Diku në mes të udhës
Vetëm hingëllimat e kuajve
Mund ta zgjojnë natën
Më kujtohet balta e fshatit
Ai lloç i gatuar
Me një mjeshtri të paparë
Si mund të buzëqesh kështu njeriu
Kur i përngjanë poçarit
Më kujtohet kur deshën ardhacakët
Të na i vjedhin kuajt
Po mos të kishin qenë dizgjinët
Nata do të përfundonte
Diku nëpër honet e trishtimit
Ngjau se çka ngjau
Ikën zogjtë
Përhitjet u kthyen në disa ngjyra
Të reshurat s’erdhën si çdo herë
Filloi davaritje e reve
Dikush i vari mjegullat
Për flokët e thinjura të ditës
NA PRET AJO UDHË E GJATË
Kjo rrugë
Kah jemi duke ecur
Nuk di ku na qon
Nëse kalërojmë sonte
Nuk ka më kthim prapa
Do të vrapojmë
Deri sa e zhveshim lëkurën
Pastaj ndalemi
Nëse gjejmë ndonjë vend
Ku ankorohen anijet
Mund ta lëshojmë spirancën
Për kthim
S’kemi kohë të mendojmë
As kokën as duart
S’do t’i kthejmë prapa
Na pret ajo udhë e gjatë
Nga e cila nuk ka kthim
MALLI
Nëse era
Kalon këndej pari rastësisht
Dhe troket në derë
Ngadalë e butësisht
Ti del te çezma
Të të shoh
Edhe një herë
Moj e bukura Erë
JAM NË MESIN TUAJ
Jam në mesin tuaj
Bisedojmë
Për gjëra të kota
Na interesojnë çmimet e gazetave
Kur s’isha këtu
Nuk dija as vetë se ku
I pata harruar duart
Pastaj as që di se
Çfarë keni biseduar
Mos ju ka penguar frymëmarrja
E gjetheve
Ose loti i vesës
Diçka nuk është në rregull
Me mjegullat
Megjithëkëtë bie shiu i zi
Nëpër rrugën e bubullimave
Vrapojnë meteorët
Jam në mesin e juaj
Ose ju në mesin tim
Nuk po di më
Se çka po ngjanë
Me këto ndryshime atmosferike
KURSE KOKA KUNGUJSH
S’mund të paramendoj
A jam sot këtu
Apo ishe dje diku tjetër
Mbase nesër
Do të jem
Me vetveten time
Kjo mëdyshje
Disi po luan me mua
Si një mace me miun
Që i ka humbur këmbët në betejë
Kudo i lypi duart
Nuk janë askurrkund
Endem
Me xhepa të zbrazëta
Asnjë farë kungulli nuk kam
Fushat m’i kanë djegur duart
Kurse koka kungujsh
Përplot rreth meje
VETËM TI HIDHE HAPIN E PARË
Kemi kohë
Të lozim sonte valsin e parë
Për atë të fundit
Kurrë mos mendo e dashura ime
Sepse fundi
Ose fillimi
Fillojnë që nga ky vend
Në udhën tonë nuk ka fund
Fillimi është diku këtu
Pranë këtyre kornizave
Ku fshihen grindjet tona
Ose pranë tingujve të fjalëve
Të kësaj muzike të trishtuar
Me duket se ne i harruam
Duart e erës
Në flokët e nuseve
Ti do të jesh kryefjala
Në rrugëtimin tonë
Kurse unë kallëzues
Kur bleta kthehet nga kullosa
Fle me dashurinë e luleve
2.
Pasi që i jemi kah fundi
S’do të qesim më asnjë hap
Përtej gjumit të luleve
Asgjë nuk ka më tutje
Atje është fillimi
I çdo fundi që nuk ka mbarim
Vazhdoje valsin e dashur
Do të lozim sonte
Për njëqind vitet e ardhshme
Vetëm ti hidhe hapin e parë
Kurse unë atë të fundit
LULJA
Të kujtohet
Kur në pushimet verore
Mblidhnim kërpudha
E shiu na i lagëte flokët
Deri në asht
E unë t’u bëja ombrellë
Ti e dashura ime
Shkulje nga zemra e tokës
Më të bukurën lule
Në kujtesë
Për ta mbjellë
TA MBJELLIM ATËHERË ASHTIN TONË
Duhet të mbjellim disa fjalë
Jo për ne
Por për ata të tjerë
Që nesër ose pasnesër
Do të vijnë pas nesh
Nuk është me rëndësi kur
Ata janë nisur
Domosdo do të vijnë
Do të kenë kohë të takohen
Nëse jo me ne
Atëherë me eshtrat tona
Nuk jemi kot poetë
Ka një dhunti në shpirtin tonë
Ta lëmë një pjesë të poezisë
Nëpër këto faqe gazetash
Ose në brendinë e ndonjë libri
Mos të udhëtojmë kot
Edhe pas shkuarjes
Do të ekzistoj një lidhje
Që shkon deri aty
Ku nuk këputet peri
Nëse nuk jemi në gjendje
Të mbjellim asnjë fjalë
Atëherë ta mbjellim ashtin tonë
Poet të dashur
Ashtin tonë
Me mbishkrimin e atdheut
|
Vërëjtje: Artikujt e botuar në albaniapress.com nuk shprehin domosdoshmërisht mendimet e stafit moderues! |
| Vlerësimi juaj për lajmin |
 |
|
|
|
|
| I keq |
I dobët |
I mirë |
Shumë i mirë |
I mrekullueshëm |
|
|
|
