| Adem Zaplluzha - Pesë poezi nga libri “Mbi flokët e ullukëve” |
| Publikuar më 21 tetor, 2014 në orën 01:09 ( ) |
Kulturë | |
|
|
|
.
KËTU VDESIN ZOGJTË
Kur hyra në qytetin e hijeve
Më priti një kovë e vjetër
Dhe miu endacak
I asaj shtëpie me shumë biruca
Njerëz të paqethur
Kush e di se kur kanë prekur
Fytyrën e trishtimit
Me brisk rroje
Këtu në këtë gëzhojë
Prej betoni kallkan
Asnjëherë nuk ka pas ujë kolonje
Për shërimin e plagëve
Të banuesve të ngujuar
Ku njerëzit shërohen me urinë
Në çdo prerje brisku
Në shkumën e sapunit formohet
Një pikturë surrealiste
Këtu vdesin zogjtë
Nga disa sëmundje banale
Kolla e keqe ka hyrë si hija e zezë
Nëpër lagështit e mureve
Ngordhin bubuzhelet
Ku pandërprerë lehin gardianët
Si qentë e moshuar nëpër stele
SI USHTARËT E METALTË
Trokas çmendurisht
Trokas në dyert e mendjes sime
Nuk hapet asnjë deriçkë
Jashtë lehin të reshurat
S’ndalen së lehuri as mjegullat
Njerëzit gërvishtin njëri - tjetrin
Me gërvishtje majmunësh
Degët e shimshirit
Po puthen mbi dyshekun
E ekstazës së gjetheve
Kaloj trotuareve të pista
Bubuzhelet vrapojnë shëtitores
Maratonën e fundit
Parakalojnë kontejnerët
Si ushtarët e metaltë
Dalin në shesh hipikët
Këto imazhe si nëpër tregime fantastike
I ngjyrosin buzët
Me bojë të zezë dheu
I ngjyrosin shpirtrat e hijeve
Dhe më pastaj
Konvertohen në ylbere inkandeshente
PASTAJ FILLOJNË TË ZBRESIN SHIRAT
Kur ngrihen drurët
Pemëve u shkurtohen degët
Nga acari i tepruar
Në shpirtrat e kallkanëve
Mbinë disa dimra të vegjël
Të mërzitshëm
U përngjajnë mizave të kalit
Mjegullat ikin tej maleve
Fshihen
Hajdutçe i fshehin duart
Mes shpirtrave të pemëve
Dhe kur vjen koha
Si arinjtë e egër
Zgjohen nga gjumi dimëror
Pastaj fillojnë të zbresin shirat
Retë e purpurta dënesin
Vetëm loti i barit
Mund t’i përngjaj dënesje së mjegullave
Kur ikin si shtëllungat e hirit
Ngjashëm lejlekëve të verdhë
Kështu janë dimrat te ne
Me burra të mërrolur
Acari pëlcet si kripa në zjarr
Çatitë nuk mund të qëndrojnë në këmbë
Çdo ulluk vuan
Nga mbipesha e kallkanëve
NË SYRIN E VERBËR TË NATËS
Jam takuar me njerëz
Ngarkuar me gur në shpirt
Që kalonin pjerrtësinë e malit
Ma afshin e një trishtimi të padëgjuar
I përngjanin
Zogjve të verbër endacak
I takova edhe speciet e tjera
Duke rrëshqitur udhëve të verdha
Si zvarranikët parahistorikë
Nëpër lëkurën e njomë të ditës
Rreziten epshet e vonuara të skamjes
Një burrë si lisi i kërrusur
Ecën rrugëve të leckosura
Me pallton e shqyer të stinës
Arkivolet si kasapët i mprehin dhëmbët
Dita paska hyrë
Në vallen e procesionit
Mbi një gur të zi rri ulur etja
Qanë tok me kaktusin
Fatin e mbërthyer të zhurit
Një dunë ngritur prej fjalëve që vrasin
Qëndron si hutini
Në syrin e verbër të natës
TË LUTEM IK NGA ËNDRRA IME
Të lutem mike
Mos ma zgjo sonte mallin
Lëre le të flejë me moshën të shtyrë
Të kujtohet
Kur dashuroja si i çmendur
Metaforat e flokëve të tua
Më lërë të lutem
Na lërë rehat sonte mua
Dhe mallin tim të fjetur
Mbase kanë ndryshuar kohërat
Do zgërdhihen njerëzit me ne
Të lutem ik nga ëndrra ime
Pse ma ngacmon plagën
Që me shekuj kullon në shpirtin tim
Lëre mallin le të flejë
Nëse zgjohen zogjtë e mendjes
Mund të më fluturoj kapaku i kresë
Të lutem ik nga ëndrra ime
|
Vërëjtje: Artikujt e botuar në albaniapress.com nuk shprehin domosdoshmërisht mendimet e stafit moderues! |
| Vlerësimi juaj për lajmin |
 |
|
|
|
|
| I keq |
I dobët |
I mirë |
Shumë i mirë |
I mrekullueshëm |
|
|
|
