Sa shumë po i përngjan ky lejlek
Ëndrrës sime prej sfinksi
Për çdo menatë
Me krahët e bardha të erës
I mbështjell si nëna foshnjën
Plagët e një dune të përlotur
Më fal nëna ime
Më fal
Edhe burrat qajnë
Qajnë
Më shumë se gurtë e atdheut
Çdo lot i ngrohtë njeriu
Në vete paska një trishtim
Më fal nëna ime
Më fal për herë të njëqind
Por nuk mund të duroj
Nuk më ka mbetur asnjë pikë durimi
Mbase edhe unë po u përngjaj
Këtyre gurëve
Që asnjëherë nuk i ndalin vajet
Më trembin
Si enigmat e trishtuara
Me trembin këto hije
Që zvarriten shpirtrave të ngrirë
Kjo natë e stërgjatë
Paska ngecur diku mes baladave
PASKAM MBETUR
O ju përgjëroj njerëz
Më nxirrni
Nga ky boshllëk i pafund
Duart dhe shpirti im
Po fundosen
Pashmangshëm po fundosen në mjerim
Kam mbetur si kallkanët
Mes këtyre netëve
të gjata të dimrit
Asnjë ledhatim të ngrohtë dore
Nuk ndjen lëkura ime
Si të dal nga kjo zbrazëtirë
E pashpirt
O ju lutem
M’i zgjatni duart e mishta
Nga vetullat e mia të thinjura
Pikojnë si lotët
Shtreza të ngrira prej dhembjeve
Kah më qon kjo udhë
E kah ajo tjetra
Kam mbetur si kërcu
Mes kësaj shkretëtire të urisë
Paskam mbetur
Si një kallkan i ngrirë dimri
NËPËR TË CILIN VEND
Nëno kjo kanjushë
Paska një tatuazh të verdhë në sy
Nëpër të cilin vend
Kaluan lukunitë e ujqve
Duke i shkretuar kullosat e bletëve
O ju lutem më tregoni
Pse ikën mbrëmë mjellmat e bardha
Ne nuk kishim ndërmend
T’i zëmë zogjtë
Moti e kemi lënë fëmijërinë prapa shpine
Te çezma e plakave një lejlek i vetmuar
Piu ujë
Dhe iku përtej mjegullave
Zogjtë që erdhën nga mërgimi
Kishin nga një plagë në shpirt
Ky shi sonte paska një tjetër trajtë
Nga sqepi i plagosur i lejlekut
Pikon dhembja e ditës
Kush i vrau zogjtë te një stinë
Kur dëneste
Me ngashërim qielli im i vjedhur
ME GJASË NJË KORB I ZI
Në fluturimin e parë
Një zog kaloi nëpër ëndrrën e mishtë
Të erës
Aroma e mishit të pjekur
Kishte marr me vete të gjitha fushat
Me gjasa një korb i zi
Kishte mbetur te përrenjtë
Kishte mbetur dhe ëndërronte
Një fluturim salto mortare
Deri në rrënjën e rrapit kryeneç
Një shungullimë gjethesh zbrite
Nga Lugu i Zanave
Nëpër qiellin katran një fluturim i paparë
Dolën nga nëntoka
Kalorësit e bardhë të rrufeve
TI ASNJËHERË NUK ERDHE
Mund të mos kthehesh sonte
I kam mbyllur të gjitha shtigjet
E fluturimeve
Më lërë të lutem
Mos e ngacmo vetminë time
Nuk është hera e parë
Që po përsëritet kjo uverturë
Edhe herëve të tjera
Kam pritur një fluturim lejlekësh
Nuk di se sa mëngjese kanë gdhi
Në pasqyrën e akullt të kujtesës
Ti asnjëherë nuk erdhe
As nuk ma mësove
Mjeshtrin e fluturimit
Kjo natë qenka tepër e gjatë
Kur i shtri duart kah kotësia
Të thash më
Nuk ke nevojë të kthehesh
Në çerdhen tënde çelën zogj të tjerë
Edhe ashtu mjegullat
Më kanë zbërthyer
Në qindra cifla gurësh
U bëra një pjesë e pandashme
E kësaj xhadeje
Duke pritur
Të lulëzojnë ftonjtë e ngrirë të fluturimeve
Vërëjtje: Artikujt e botuar në albaniapress.com nuk shprehin domosdoshmërisht mendimet e stafit moderues!
E enjt, 15 prill 2021 - 23:38 LEGJENDA
Legjenda apo gojëdhëna është një tekst apo rrëfyes që tregohet në formë gojore nga populli. Zakonisht këto gojëdhëna, i kushtihen p...
E mart, 13 prill 2021 - 22:06 Shtëpia Botuese “ARMAGEDONI”, në prishtinë nxori nga botimi librin: “NDËRMJETËSIME LETRARE – për krijimtarinë e Arif Molliqit”, me autor S...
E shtun, 10 prill 2021 - 18:39 (Gorki dhe Kadarea)
Nuk është për t’u habitur që nuk kanë qenë të paktë njerëzit e letrave që i kanë shërbyer politikës dhe diktaturës. ...
E premt, 09 prill 2021 - 00:54 Kush më mirë se Faik Konica mund të perifrazojë shqiptarët ashtu siå ato ishin dhe janë. Ai ishte jo vetëm një nga njerëzit më të ditur dhe më...
