| Adem Zaplluzha: Pesë poezi nga libri “Një shi prej bryme” |
| Publikuar më 01 tetor, 2015 në orën 01:49 ( ) |
Kulturë | |
|
|
|
.
TË CILAT HUMBJE NA GËZONOIN PAMASË
Në këtë lagje të vogël
Ishte dikur shtëpia e jonë e madhe
Jetonim të lumtur
Pa brenga si zogjtë nëpër degë
Jetonim po ashtu me dëshira të vogla
Çatia e ultë ishte e mbuluar
Me kashtë thekre që s’pikonte askurrë
Për çudi
Asnjëherë nuk i njohëm vdekjet
Nën hijen e saj nuk vdisnin njerëzit
Kishim edhe çaste të hidhura
Më kujtohet kur qante nëna e madhe
Qanin edhe trarët e tymosura
Ajo me lot në sy
I përcillte nipat dhe djemtë e saj
Nëpër luftëra të huaja
Kishim edhe ditë të lumtura
Kur na ktheheshin shëndosh e mirë
Xhaxhallarët dhe baballarët tanë
E na rrëfenin me mburrje
Për humbjet e mëdha
Të cilat na gëzoni pa masë
SI NGA NJË VAZO PARAJSE
Mos trokitni sonte në derën time
Nuk jam vetëm
Me mua rri këmbëkryq
Përballë ikonës familjare
Vetmia ime e kahershme
Edhe nata është ulur mbi supin tim
Dhe i ujit vazot e pikëlluara
Në qoshe të dhomës së madhe
Dëgjoj një buzëqeshje
E cila është këputur nga lulet e kopshtit
Sonte jam fare mirë
Me një gotë të zbrazët prej kristali
I ujis kujtimet
Dhe bisedoj me lirikat e mbetura peng
Për një tjetër kohë
Ikonat pikturojnë këtë heshtje madhështore
Sonte nuk jam vetëm
E tërë bota qenka ulur përreth sofrës
Me pirunë dhe thikë të sermtë
Po ja shqyej rropullitë e një trishtimi
Sonte përballë ikonës familjare
Si nga një vazo parajse çelin lulet e vetmisë
KUR I ÇELË SYTË MËNGJESI
Nëpër një stacion të braktisur
Ecin valixhet
Vallëzon edhe nata një vals nëpër shi
Nën kapela të shqyera kalojnë njerëzit
Secili udhëton nëpër këtë natë
Duke e fshehur kokën prej vetvetes
Një shi idhnak troket me hidhërim
Nëpër xhamat e ajrit
Disa zogj shtegtarë pushojnë nën një pemë
Pushojnë si taksitë e lodhur
Nata ishte tepër e gjatë
Deri në ferr shkisnin rrotat e harxhuara
Kur i çelë sytë mëngjesi
Nëpër bankina
Buzë rrugëve të harruara
Zgjohen sytë mbushur me sklepa
Zgjohen lypësit e përgjumur
Kolonë duarsh të zgjatura shtrihen
Nëpër lagjet e qytetit me qepena të mbyllura
MBI BANKINAT E BRAKTISURA
Mes meje dhe kujtesës
Një rrugë e gjatë e kallkantë
Treni i mbrëmjes
Erdhi me shumë vonesë
Binarët i përtypte era
Mbi bankinat e braktisura
Fluturojnë zogjtë e nakatosur
Pranvera e humbi rrugën
Mes stinëve
Zgërdhihet një thikë e topitur
Ende kemi kohë për tu penduar
Ju lutem
Ndalni fluturimet e korbave
Nuk durohen sonte
Krakëllimat e kësaj nate
Ky shi i akullt i cili çmendurisht troket
Mbi xhamat e kujtesës
E paska futur kohën mes dy binarëve
Dhe po largohet diku
Si lypsarët me valixhe të arnuara
I PJEK PËLLUMBAT PREJ ARGJILE
Me një sqep gjigand
Dhe krah të padukshëm
Një zogj i vetmuar
Në pluhurin e yjeve po i lanë krahët
Hëna imiton fluturimin e mjegullave
Jashtë kohës dhe hapësirës
Sërish një zog
I shkund pendlat prej pluhuri
E tërë galaktika
Mbështjellë me hijet e brymta
Në një shkretëtirë të paanë
Shuan etjen e kaktusit
Një oazë ka rënë në dy gjunjë
Dhe i lutet devesë së verbët
Dielli i përskuqur
I pjek pëllumbat prej argjile
|
Vërëjtje: Artikujt e botuar në albaniapress.com nuk shprehin domosdoshmërisht mendimet e stafit moderues! |
| Vlerësimi juaj për lajmin |
 |
|
|
|
|
| I keq |
I dobët |
I mirë |
Shumë i mirë |
I mrekullueshëm |
|
|
|
