| Adem Zaplluzha: Pesë poezi nga “Sytë e gurtë të erës” |
| Publikuar më 19 nntor, 2015 në orën 23:34 ( ) |
Kulturë | |
|
|
|
.
I HUAJ NË QYTETIN TIM
Eci nëpër rrugicat e ngushta
Të qytetit tim
Mbase paskam humbur
Mes lashtësisë së kalldrëmeve
Nuk jam duke njohur askënd
Nuk më njohin
As rrugicat e fëmijërisë
Po kalon këndej pari
Një njeri i humbur
Pa asnjë mik të gjallë mes gishtave
Dëgjoj zërin e fishkur të erës
Plepat nuk janë më ato plepa
Të cilëve ua preja degët
Sa herë që kërkonte mësuesi
Nga dhjetë thupra për një përrallë
As lumi i qyteti buzë kalasë
Nuk më njeh
Askush nuk më vëren
Për të gjithë jam një balon i fryrë
Një njeri i huaj në qytetin tim
Erdhën disa djem të rinj
Dhe ia ndërruan emrin
Ndoshta nesër
Po këta djem do mësojnë nga lumi
Për një njeri të panjohur
Që me shumë mallëngjim këndoi për të
MBASE AS EDHE UJQËRIT
Të kalosh rrugëve me hijen tënde
S’do të thotë se je i vetmuar
Vetmia ka një tjetër fytyrë
Që i përngjan pasqyrës në mur
Një trishtil kur kërcen
Prej një dege të thyer
Në degën tjetër të shëndosh
Këtij veprimi
Nuk i thonë vetmi
Por ecje për ta zënë kohën
Zambaku që rritet vetëm
Kjo s’ka lidhje me vetminë
Ai përherë i ëndërron
Gishtat e holla
Të një vashe sygështenjë
Kah i ledhaton ylberet
Të jesh i vetëm
S’ do të thotë asnjëherë
Se je i vetmuar
Mbase as edhe ujqërit
Nuk e donë vetminë
NË PREHËRIN E NJË KOPSHTI
Kjo tablo e shpërfillur
Hutueshëm rri mes dy stinëve
Një qeshje surrealiste
Mbështetet nga molisja
Në degët e një kujtimi të dyshuar
Zgjohet nostalgjia
Jashtë portave të qytetit
Një grusht mjegulle rrinë mendueshëm
Shikon se si derdhet tërbimi i një lumi
Mbi brigjet e kujtesës
Era fishket
Nga një dhembje e panjohur
Matanë rrugës kalojnë
Disa hije të ndryshkura
Mbase vijnë nga një shekull
Që nuk i përket askujt
Ose është harruar prej të gjithëve
Nëpër trotuaret e qytetit
Parakalojnë disa lloje grash
Te veshura me fustanella të zeza
Ecin si hije motesh
Të ndrydhura
E të shtrydhura nga skamja
Nën hijen e një mani të vjetër
Trishtueshëm jehon
Zëri i një serenate të harruar
Yjet pikojnë
Si mollët e kalbura
Në prehrin e një kopshti
Fëmijët lindin nga përrallat
ARKIVOLI
Brenda një kafazi
Burgu i zi
Një hënë e zezë nëpër qiell parakalon
Këputen yjet si pemë të kalbura
Mbi një gjethe të fishkur molle
Një arkivol i tejdukshëm
bisedon me të vdekurit
|
Vërëjtje: Artikujt e botuar në albaniapress.com nuk shprehin domosdoshmërisht mendimet e stafit moderues! |
| Vlerësimi juaj për lajmin |
 |
|
|
|
|
| I keq |
I dobët |
I mirë |
Shumë i mirë |
I mrekullueshëm |
|
|
|
