| SLLAVOMAQEDONIZIMI I HISTORISË SHQIPTARE |
| Publikuar më 12 janar, 2009 në orën 21:31 ( ) |
Salih Mehmeti | Opinion | |
|
|
|
Tragjedia e një diplomacie
Në javët e para të tetorit të këtij viti ‘shefi’ i diplomacisë gjysmake Skender Hyseni në ‘emër të Kosovës’ njohu IRJM-në me emrin e saj kushtetues d.m.th me ‘Republika e Maqedonisë’. Kjo njohje e IRJM-së me këtë emër nga politika dhe mediat mashtruese të Kosovës valëvitej si një ‘sukses’ i diplomacisë së sapolindur të Kosovës duke harruar thelbin e vërtetë të kësaj diplomacie idioteske.
 Republika e Maqedonisë së sotme
Cila është Maqedonia e lashtë, shtrirja, popullsia dhe gjuha e saj?
Maqedonia e lashtësisë ka ngërthyer një territor të ndryshueshëm, kufinjtë e së cilës vazhdimisht kanë ndryshuar. Homeri nuk e përmend emrin ‘Maqedoni’ dhe ‘maqedonas’. Për të, luftëtarët që vinin nga viset rrëzë lumit Aksios (Vardari i sotëm) njiheshin si paionë. Edhe gjeografi i lashtë grek Straboni, maqedonasit i njëson-barazon me paionët. Paionët, siç na dëshmon shkenca historike, kanë qenë një nga fiset më të konsoliduara ilire që shtriheshin në jug të Dardanisë, që kishin si kryeqendër të mbretërisë së tyre Bylazorën (Velesin e sotëm). Prej shekullit IX p.l.K kur edhe fillon zgjerimi tokësor i asaj që më vonë u quajt Maqedoni përfshinte një territor që niste nga bregdeti i Adriatikut e soste deri të rrjedhat e lumit Aksios. Një skicim më të stërholluar mbi shtrirjen territoriale të Maqedonisë e gjejmë sërishmi tek Straboni i cili e përkufizon kësisoj:
‘Maqedonia kufizohet nga perëndimi me bregdetin e Adrias... dhe arrin në lindje deri në Thesalonik...Maqedonia më përpara quhej Emathia... Këtë vend e sundonin disa nga fiset epirote dhe ilire...’.. Falë këtyre të dhënave me rëndësi nga Straboni mbi kufinjtë e Maqedonisë së vjetër vimë në përfundim se brenda kësaj hapësire banonin fise të pastra ilire. Kurse territoret në jug të Herakleas (Manastiri i sotëm) gjer në Selanik (ku sot shtrihet Maqedonia e Egjeut) u gllabëruan më vonë pas konsolidimit të shtetit maqedonas. Këtu edhe rrëzohet teoria e ndërtuar në baza ajrore e historiagrafisë dhe politikës greke se “Maqedonia e lashtë ka qenë greke”. Faktet e shpalosura më sipër dëftojnë se bërthama e Maqedonisë së vjetër ka qenë jashtë sferës së ndikimit politik, territorial, gjuhësor e kulturor të Greqisë së vjetër e cila nuk shkonte më larg se grykat e Termopileve. Madje, emri i vjetër i Maqedonisë që ishte ‘Emathia’ ka një etimologji bindëse në gjuhën shqipe si ‘E madhja’ apo vendi i madh, gjë që është provuar nga një numër i madh studiuesish (Hahni, R.W.Lane, Robert D’Angely, Mathiew Aref). Madje, studiuesja amerikane Rouz Uillder Llejn në librin e saj ‘Majat e Shalës’ vendodhjen e ‘Emathias’ antike e përafron me Matin e sotëm në Shqipëri. Një pohim të tillë gjejmë poashtu edhe te Johan von Hahn. Banorët e lashtë të Maqedonisë ishin fiset ilire, sepse është i mirënjohur fakti që autorët dhe historianët e lashtë grek Maqedonisë i drejtoheshin si vend ‘barbar’ dhe maqedonasve si ‘barbar’, term kategorizues që grekët e lashtë ua mvishnin të gjithë popullsisve jo greke dhe që nuk flisnin greqisht. Për elementin gjuhësor jo grek të Maqedonisë dëshmojnë shumë dijetarë antikë duke filluar nga: Straboni, Plutarku, Kurt Rufi, etj. Për elementin etnik jogrek të maqedonasve të vjetër dëshmojnë edhe gojëtarët e famshëm grek: Trasimaku nga Kalkedoni dhe Demosteni nga Athina i njohur për prirjet e tij kundërmaqedonase në fjalimet e tij filipike. Edhe studiuesit modern në studimet e tyre kanë arritur në të njejtin përfundim për karakterin jo grek të Maqedonisë. Si përkrahës të karakterit pellazgo- ilir te Maqedonisë së lashtë veçojmë ndër të tjerash edhe këta emra: Hahni, Fallenmayeri, Sami Frashëri, Rouz Uillder Llejn, Droysen, K. Amantos, Robert D’Angely, Aristidh Kola, Mathiew Aref, J. Lendering etj.
Robert D’Angely në veprën e tij kopernikiane ‘Enigma’ shkruan se: ‘në epokën romake Maqedonia u përfshi në Illyricum. Edhe kjo ndarje nuk na duket arbitrare; ajo shpjegohet nga fakti se emri Illyricum përfshinte një popullsi homogjene, të përbërë në atë kohë vetëm nga pellazg, që mbanin emra të ndryshëm si maqedonë, epiriotë, alban, dalmatë dhe të tjerë ilirë, dhe flisnin po atë gjuhë: pellazgjishtën ose shqipen’ . Madje, edhe gjatë mesjetës Maqedonia është quajtur si Illyricum. Ardhacakët sllavë nisën të zbrisnin dhe të kolonizonin Maqedoninë aty rreth shekullit VII të mesjetës duke ndjekur brigjet e Aksiosit ose Vardarit, e që sipas K.Amantos, ata nuk gjetën në vend veçse pellazgë ose shqiptarë.. “Në Maqedoni sllavët, qoftë vetëm qoftë së bashku më bullgarët e Simeonit, përshembull, nuk kanë paraqitur asnjë kundërveprim ose qendresë serioze dhe nuk kanë bërë asnjë kryengritje të përmasave të mëdha; dhe kjo provon se ata kanë qenë në numër të pamjaftueshëm për këtë. (...) Nga ana tjetër, pushtimi efemer i Maqedonisë nga serbët në epokën e Stefan Dushanit me siguri nuk e ka shtuar shumë numrin e popullsisë sllave të këtij rajoni” - shkruan D’Angely.
Në veprat e humanistit shqiptar Marin Barleti, heroi kombëtar shqiptar Gjergj Kastrioti - Skënderbeu e quan vetën: ‘Princ i Epirit dhe Maqedonisë’. Madje, Gjergj Kastrioti e ka cilësuar vetën si pasardhës të Lekës së Madh të Maqedonisë dhe Pirros së Epirit, gjë që shpreh padyshim një vetëdije dhe ndërgjegjje historike për një vazhdimësi iliro-maqedone dhe në mesjetë. Prof.Dr Kristo Frashëri shpreh mendimin se banorët e hapësirës gjuhësore shqipe gjatë mesjetës u quajtën nga të huajt epirotë dhe albanitë, ose epirotë dhe maqedonas.“Këto dyzime rridhnin jo vetëm për arsye historike të karakterit shtetëror dhe administrativ, apo fqinjësie por, duhet thënë, dhe për shkak farefisnie ...” pohon studiuesi tjetër Gazmend Shpuza.
Gara e Serbisë, Bullgarisë dhe Greqisë për Maqedoninë
Me filllimin e shthurjes së Perandorisë Osmane në Ballkan njëkohësisht zunë të thuren planet e shteteve monarkiste ballkanike Serbisë, Bullgarisë dhe Greqisë për zgjerim tokësor që bazohej në programe që gjakonin territore me përmasa mesjetare me ç’rast Serbia ëndërronte për kufinjtë e një Serbie me përmasat e pushtimit maksimal të Stefan Dushanit, Bullgaria ëndërronte një Bullgari kufijtë e së cilës do përputheshin me pushtimet e Car Samuelit, ndërsa Greqia me ringjalljen e Perandorisë Bizantine që pos të tjerash përfshinte Çamërinë, Thesalinë, Maqedoninë, Trakën, etj, etj. E përbashkëta e planeve të tri këtyre projekteve me primesa mesjetare ishte pushtimi i tokave shqiptare, por edhe dalja strategjike në detin Egje çka nënkuptonte edhe gllabërimin e Maqedonisë. Traktati i Shën Stefanit (mars 1878) që në epiqendër kishte vizionin dhe programin e një Bullgarie të Madhe ndër të tjerash përfshinte edhe Maqedoninë e Egjeut (shih hartën nr.1), u bë pikënisja e një hasmërie të sëmurë greko-bullgare për mbizotërim në Maqedoni saktësisht në atë të Egjeut. Në luftën e dytë ballkanike (qershor - korrik 1913) u përftua një aleancë serbo-greke kundër Bullgarisë, fundi i së cilës u kristalizua me Traktatin e Bukureshtit në gusht të 1913 ku Bullgarisë iu qeth ca shtrirja e saj dhe Greqia gllabëroi me dhunë shumicën dërrmuese të Maqedonisë së Egjeut. Kurse, sipas Traktatit të ‘Neulli sur Seine’ të vitit 1919, Bullgaria humbi dhe daljen e saj të fundit në Egje, konkretisht Trakën Perëndimore e cila sot e kësaj dite gjendet nën sovranitetin e Greqisë. Duke qenë një territor disi vakuum dhe cak i rivalitetit gjithshtrirës të bullgarëve dhe grekëve, Maqedonia e Egjeut dalëngadalë nisi të kolonizohej nga grekët. Sami Frashëri me 1878 në një artikull në gazetën ‘Terxhumani Shark’ shkruante se grekët në Maqedoni e Trakë nuk janë as 1/5 e popullsisë sipas statistikave të atëbotshme zyrtare . Sot Maqedonia e Egjeut që ndodhet brenda territorit të Greqisë ka një sipërfaqe prej 34,177 km² me një popullsi afër 2 milionë e gjysmë banorë, shumica e të cilëve grek. Nepsi i ringjallur për një revansh të shumëpritur të bullgarëve karshi grekëve mbi Maqedoninë e Egjeut dhe Trakën Perëndimore është dhe një nga arsyejet e përplasjes mes IRJM-së dhe Greqisë për çështjen e emrit.
Harta 1: Kufijtë e zgjeruar të Bullgarisë së Madhe sipas Traktatit të Shën Stefanit
Bullgari vs Greqi Greqi vs Bullgari
Identiteti i sllavëve të ngulitur në territorin e IRJM-së së sotme është kontestuar e vënë në pikëpyetje qe një kohë bukur të gjatë. Brenda, IRJM-së vërehet gjithashtu edhe një rivalitet serbo-bullgar, qëllimi i të cilëve është monopolizimi i sllavëve aktual duke u ngjitur etiketën herë bullgare herë serbe. Sikundër, që nuk i fsheh pretendimet e saj Bullgaria mbi IRJM, ashtu edhe Serbia lakmon viset veriore të IRJM-së, veçmas në Kumanovë ku ekziston një numër i ndjeshëm serbësh. Ndërkaq, politika zyrtare e Sofjes (Bullgarisë) mbetet e pandryshueshme; ajo vazhdon ta konsiderojë popullsinë sllave të IRJM-së me etnogjenezë bullgare duke e denoncuar dhe mos njohur ‘kombin maqedonas’. Në të vërtetë gjuha e sllavëve të IRJM-së është një dialekt bullgar. Për herë të parë, ‘kombi maqedon’ është përmendur në Kongresin e tretë të Lidhjes komuniste të Jugosllavisë në Vjenë nga Titoja, pas së cilës ‘kombi maqedonas’ fitoi një afirmim nga Komiterni rus. Me këtë Tito ka pikësynuar neutralizimin e rivendikimit bullgar mbi Maqedoninë avnojiste, por edhe si një kartë mësymëse për një dalje të mundshme të Jugosllavisë në detin Egje. Pra, duke e përmendur dhe afirmuar termin ‘maqedonas’ Tito me shokët e tij përçapeshin që të gllabëronin edhe pjesën tjetër të Maqedonisë së Egjeut. Personalisht, kam përshtypjen se edhe pse hiqet sikur e kundërshton pamëshirshëm ‘kombin maqedonas’, Bullgarisë i përshtatet një term i tillë sepse do të përpiqet ta bëjë të njejtën me atë çfarë ëndërroi Titoja: të gllabërohet Maqedonia e Egjeut por kësaj rradhe nën Bullgari. Madje, afrimi në mes IRJM-së dhe Bullgarisë veçse po trashet. Bullgaria deri më tani po ndan me mijëra pasaporta bullgare në IRJM-në lindore duke u dhënë nënshtetësinë bullgare këtyre qytetarëve. Madje, dhe një numër politikanësh të lartë sllav të IRJM-së kanë marrë edhe zyrtarisht nënshtetësinë bullgare (sidomos të opozitës probullgare). Këtu dhe diagnostifikohet shkaku i kundërshtimit të Greqisë mbi emrin kushtetues të IRJM-së: në rast të bashkimit të IRJM-së me Bullgarinë, ajo (Bullgaria) në emër të Maqedonisë do të kërkojë edhe pjesën tjetër të Maqedonisë që gjendet nën Greqi duke u thirrur gjithashtu edhe në popullatën sllavofone që ende jeton në Maqedoninë e Egjeut. Në këtë pikë ata kanë arritur një sukses të shënueshëm se po e problematizojnë, po e ngrenë në çështje ekzistencën e sllavëve ‘maqedonas’ nën Greqi. Këtë vit, derisa ushtria greke po bënte stërvitje ushtarake në një fshat të banuar me sllav në kufirin me IRJM, pat keqtrajtuar disa fshatarë sllav të po atij fshati. Këtë akt menjëherë e shfrytëzoi kryeministri i IRJM-së Gruevski i cili alarmoi menjëherë kokat politike në Bruksel. Pra, ai të paktën e bëri çështje, e bëri të dukshme popullsinë sllave në Maqedoninë e Egjeut. Teksa, shikon këtë makinacion të Gruevskit që të paktën shënoi njëfarë suksesi, të shtrohet vetëvetiu një pyetje: Po deri më tani a ka marrë guximin një politikan i rëndësishëm shqiptar apo vetë kryeministri shqiptar që të problematizojë çështjen çame, në kohën kur ne kemi shumë më shumë epërsi sesa çështja e lëkundshme e sllavëve në Maqedoninë e Egjeut? Derisa, sllavët në Maqedoninë e Egjeut janë në një numër pakrahasimisht më të vogël në raport më grekët e atij rajoni, shqiptarët në Çamëri (në pjesë të ndryshme të saj) vijojnë të jenë shumicë dërrmuese. Derisa, Maqedonia e Egjeut është një nga rajonet më të populluara në Greqi, Çamëria është një nga territoret më të pabanuara në Greqi. Në asnjë mënyrë, prirjet e drejta të shqiptarëve për Çamerinë si pjesë inherente e Shqipërisë nuk duhen barazuar me prirjet ekspansioniste territoriale të Bullgarisë mbi Maqedoninë e Egjeut. Sepse, derisa Çamëria ka qenë pjesë e pashkëputshme etnike, historike, gjeografike e kulturore e Shqipërisë, Maqedonia e Egjeut nuk kanë pjesë e Bullgarisë në asnjë aspekt, por ajo i është dhuruar Bullgarisë nga Rusia cariste përmes Traktatit të Shën Stefanit me 1878. Por, kjo nuk do të thotë që Maqedonia e Egjeut ka qenë greke. Sami Frashëri në një artikull tjetër në gazetën ‘Terxhumani Shark” qysh në vitin 1878 shkruante: “Dihet se Greqia ka dy pretendime: i pari është që Trakia dhe Maqedonia, d.m.th vilajetet e Edrenesë dhe Selanikut të mos vihen në situatë që të bëhen pronë e sllavëve. (...) Shkurtimisht, me bllokimin e sllavëve në anën tjetër të maleve Ballkan, njëra pjesë e vendeve të maleve Ballkan do të vihet në pozitë që tërësisht të greqizohej dhe në këtë mënyrë ndërmjet Greqisë dhe Stambollit do të ndodhej një rrugë e hapur ”.Po çka ka shqetësuese dhe kanosëse për shqiptarët, përplasja IRJM (Bullgari) - Greqi?
Sllavizimi i historisë së shqiptarëve në emër të ‘identitetit maqedonas’
Në mesin e vendeve të fuqishme europiane që nuk e njohin emrin kushtetues të IRJM-së janë edhe: Gjermania, Franca, Italia, Belgjika, Spanja, Luksemburgu. Natyrisht, mosnjohja e emrit kushtetues për IRJM nga këto shtete bazohet kryesisht nga interesa realpolitike ose nga ndikimi propagandues i kanaleve diplomatike greke. Njohja e IRJM-së me emrin e saj kushtetues nga Kosova, i bën nder të madh në rend të parë Bullgarisë. Jo të paktë janë ata që këtë çështje e shohin me shpërfilljen më të madhe duke e pandehur një çështje të papeshë. Njohja e IRJM-së dhe dhurimi apriori i identitetit ‘maqedonas’ popullsisë meleze sllave në këtë vend, i ngre ata padrejtësisht në pozicionin e pasardhësve të maqedonasve të lashtë. Pra, popullsisë kolonizatore sllavomeleze në Maqedoni (ku edhe është i dokumentuar nga historia ardhja e vonshme e sllavëve në Maqedoni) po i jepet pozicioni i pinjollit; po i jepet një histori e tërë e Maqedonisë iliro-shqiptare. Pikërisht, akti i njohjes së sllavëve me identitetin maqedonas u jep atyre mundësinë që historinë mesjetare shqiptare të kontestojnë dhe mundësisht edhe t’i japin ngjyrime sllave në emër të Maqedonisë mesjetare. Kësisoj, i hapet shtegu sllavomelezëve që ta kontestojnë dhe ta sllavizojnë mesjetën tonë dhe veçmas kryeheroin kombëtar shqiptar Gjergj Kastriotin-Skënderbeun. Në IRJM hëpërhë nga politika aktuale e Shkupit (e ndihmuar nga Sofia, sigurisht) po krijohen, përpunohen dhe shpërndahen me të madhe propaganda që si pikësynim kanë sllavizimin e historisë së shqiptarëve. Për shembull, në vitin 2005 një deputete e LSDM-së njëfarë Eleonora Petrova në një debat grindjesh në parlamentin e Shkupit, thoshte se Skënderbeu ‘ka qenë maqedonas dhe ka luftuar për mbrojtjen e historisë dhe trojeve maqedonase’ . Kjo farë deputetje e emocionuar nga ëndrrat për një Bullgari të madhe, harronte se Skënderbeu e mbiquante veten ‘maqedonas’, por kjo nuk nënkupton origjinë sllave të Skëndërbeut sepse maqedonasit e lashtë dhe ata mesjetarë nuk kanë qenë sllavë, por kanë qenë maqedonas iliro - shqiptar. Sllavomelezët e IRJM-së bëjnë mirë që ta lexojnë Frang Bardhin dhe argumentet e tij të pakundërshtueshme për shqiptarësinë autentike të Gjergj Kastriotit. Madje, për të qenë edhe më ironike puna në fillim të vitit 2008, shtëpia botuese “MI-AN” e Shkupit nxorri një pseudoenciklopedi të titulluar “Enciklopedia e përgjithshme dhe maqedonase” e hartuar nga njëfarë Jovan Pavllovski . Kjo pseudoenciklopedi me përmbajtje bullgare hasi në kundërshtimin e zëshëm të një numri të madh historianësh dhe intelektualësh shqiptar në Maqedoni. Gënjeshtrat e dhëna në këtë farë pseudoenciklopedi janë thjesht një paleobullgarizëm, pra një dogmë skolastike që ka si qëllim të moleps sa më shumë sllavë për t’i drejtuar më pas në aventurat e Bullgarisë së madhe që i shestojnë tash sa vite. I paskrupullt në këtë pseudoenciklopedi është veçanarisht artikulli mbi Gjergj Kastriotin - Skënderbeun me ç‘rast origjinën ia bëjnë sllave kurse emrin ia zvetnojnë në sllavishte si ‘Gjorgjia’. Madje, pellazgët – kjo pseudoenciklopedi me fantazi psikopate i bën të ardhur në Ballkan nga Kreta, Sicilia, Italia e Jugut dhe Etruria (!!!) duke harruar faktin se historianët e lashtë si Herodoti e Tukididi i quajnë pellazgët popullsi vendase në Ballkan. Në faqen 32 në artikullin për shqiptarët, ata paraqiten si dy grupe popujsh ‘gegë e toskë’ (gjë që padyshim do t’i bënte të lumtur Migjen Kelmendin e Halil Matoshin). Madje, edhe më i paskrupullt është artikulli mbi Pollogun se gjoja popullata shqiptare qenka vendosur me ndihmën e administratës osmane pas vitit 1690, pas luftës me Austrinë! Kjo e fundit zbulon se historiografia bullgare është e ngjashme në këtë pikë me simotrën serbe që pretendon se ‘shqiptarët në Kosovë janë vendosur me 1960’!
Krijimi i entitetit bullgaro-torbesho-goran
Politika bullgare e IRJM-së synon që duke e fituar përfundimisht cilësorin dhe identitetin ‘maqedonas’ të përfitojë një të ‘drejtë historike’ mbi Shqipërinë. A ka gjasë kjo? Kur të kihet parasysh gjendja vajtuese e Shqipërisë dhe Kosovës së kontrolluar nga autoriteti kolonizator ndërkombëtar, çdo gjë ka gjasë. Sidomos, kur është e keqe. Eqerem Mete i ndjerë, ish drejtor politik për Ballkanin dhe Lindjen e Mesme në Minstrinë e Punëve të Jashtme në një artikull serioz mbi gjendjen e shqiptarëve në IRJM vërente saktë një dukuri-gangrenë të politikës shqiptare se: “...është e modës dhe oportune sot në Shqipëri që çdo bashkësie njerëzish nga ndonjë vend tjetër, që ështe ngulitur në territorin shqiptar gjatë kohëve, pavarësisht se sa e vogël në numër të jetë, t’i bashkangjitet termi ‘minoritet’ ”. Jemi dëshmitarë tash e sa kohë që në Shqipëri po nis njëfarë panairi ku po dalin gjithfarësoj minoritete që meritokan trajtim më të mirë nga ana e shtetit. Kjo mbirje e kërpudhave ‘minoritare’ po shfrytëzohet nga qarqet me qëndrim dashakeq ndaj Shqipërisë, për të ngjizur një shëmbëlltyrë para botës se shqiptarët po i diskriminokan minoritetet e tjera! I dyti me rradhë që po stërfryhet si ‘minoritet’ pas atij grek është ai ‘maqedonas’ - bullgar që banon kryesisht në Prespë dhe në disa fshatra të rralla të Dibrës. Sipas statistikës rëndësore shqiptare, në rrethinat e Prespës (zona e Korçës) ndodhen nja nëntë fshatra bullgare që quhen ‘Mala Prespa’ (Prespa e Vogël) si dhe në Golo Bërd (zona e Dibrës) me gjithsejt 4,000 vetë. Vërehet qartësisht se këta bullgarë janë ardhacak këtu, sepse pas këtyre zonave në anën tjetër të kufirit pra në IRJM shtrihen toka shqiptare (Struga, Resnja). Në një reportazh të TVSH-së mbi një nga fshatrat bullgare në Prespën e Vogël, një banor bullgar u shpreh para kamerës se ‘ne jemi të ardhur nga Maqedonia e Egjeut’. Pra, bëhet fjalë për ata bullgar që u zbuan sistematikisht nga politika shoviniste greke gjatë luftës qytetare në Greqi, bullgarë që më vonë u vendosën në Manastir, Prilep e zona tjera duke e pakësuar numrin e shqiptarëve. Priftërinj nga IRJM-ja vinë dhe kryesojnë mesha dhe shërbesa fetare, në kohën kur klerikët shqiptarë nuk lejohen të shkojnë nga Shqipëria për të mbajtur mesha në IRJM (kuptohet si pasojë e Kishes Ortodokse ‘maqedonase’ që është e subordinuar nën atë bullgare). Autoritetet e IRJM-së dhe ato bullgare e stërfryejnë numrin e bullgarëve në Shqipëri duke e ngritur madje deri në marrëzi: 100.000 bullgarë!!! Këtë frymë të shfrenuar hiperbolizimi e përcolli edhe një nga televizionet kombëtare bullgare që transmetoi një reportazh të përgatitur nga gazetarët bullgar Maria Ivanova dhe Venizar Milenkov në maj të 2007’ës se gjoja në Shqipëri janë 100 mijë bullgarë . Në anën tjetër, sivjet në fshatin Brod të Dragashit (Sharrit) i ka hapur solemnisht zyrat ‘Bashkësia maqedonase gorane’. Kjo bashkësi si e tillë na është regjistruar me vendim të Ministrisë së shërbimeve publike të Kosovës me 25 tetor 2007. Kryetar i bashkësisë është Qamil Elezi nga Brodi. Formimin e kësaj bashkësie e kanë ndihmuar Kongresi Botëror Maqedonas, Lidhja e Maqedonasve me fe islame dhe Ministria e Punëve të Jashtme të Maqedonisë . Goranët janë një popullsi e paktë sllave me fe islame që jeton në Dragash të Kosovës. Është shumë interesante për t’u vënë re se shumë goranë këtyre viteve të fundit po marrin pasaporta bullgare. Në shkurt të këtij viti, një delegacion bullgar i drejtuar nga Nikolay Kolev, shef i zyrës së Bulllgarisë në Prishtinë dhe Krasimir Karakachanov, parlamentar i Bullgarisë u takuan me goranë të Sharrit. Poashtu në prill të po këtij viti, në Gorë ka ardhur edhe ministrja e Bullgarisë për integrime europiane Gergina Gërnçareva e cila goranëve të atyshëm u premtoi ndihma dhe lehtësira ekonomike nga Bullgaria. Sipas disa burimeve, një ditë para vizitës në Gorë, kjo ministre pohohet të ketë thënë se ka kërkesa nga goranët që të pranohen në Kosovë si pakicë bullgare. Këtu kemi të bëjmë me një proces të paramenduar gjer në imtësitë më të vogla nga Bullgaria dhe IRJM-ja për t’i bullgarizuar goranët por si ‘maqedonas’. Në Iliridë gjegjësisht në skajet e saj kufitare me Shqipërinë ndodhet një popullsi e vogël e afërme me goranët që quhen ‘torbeshë’ që si fe kanë islamin. Qarqet sllavomaqedone mundohen ta sllavobullgarizojnë pakicën e torbeshëve përmes të ashtuquajturit “Asociacioni i maqedonëve muslimanë”. Një shikim sado i përciptë i hartës gjeografike të Shqipërisë dhe Maqedonisë të viseve ku shtrihen popullata e ‘minoritetit’ bullgar në Shqipëri (Prespë e Vogël dhe Golo Bërd), ajo e goranëve në jug të Kosovës (Dragash) dhe ajo torbeshe (Strugë, Dibër, Gostivar) zbulon qartë planin bullgar për aneksimin e tokave të Shqipërisë lindore duke lozur me kartën ‘historike’ për identitetin ‘maqedonas’. Gjithçka e qartë: Bullgaria në rast të bashkimit territorial me IRJM-në nuk do t’i konvenonte që shqiptarët e Iliridës të ishin të lidhur territorialisht me shqiptarët e Republikës së Shqipërisë. Këtë ndarje do ta jetësonte pikërisht duke e formuar një entitet melez territorial të përbërë prej bullgarësh, torbeshësh e goranësh që nis nga Prespa e Vogël e vazhdon përmes dy Dibrave për të arritur gjer në Dragash të Kosovës. (Shih hartat 1 dhe 2)
Harta nr 1: Shtrirja e fshatrave bullgare në Shqipëri (me ngjyrë të kuqe).
Harta nr 2: Shtrirja e fshatrave torbeshe në Maqedoni (me ngjyrë të kaltër).
Nikolla Pashiqi në vitet e para të pushtimit serb të Kosovës, ngulmonte vazhdimisht që të silleshin kolon serbomalazez veçmas në kufirin Shqipëri-Kosovë për të krijuar katunde serbe që do ta bllokonin lidhjen brendashqiptare. Çështja në fjalë ashpërsohet dhe merr përmasa me të vërtetë shqetësuese kur bashkësia ndërkombëtare në emër të ‘tolerancës etnike’ nuk përton që të sajojë minoritete të reja dhe obligime ndaj tyre, duke filluar me projekte “decentralizuese” që nënkupton dhënie e njëfarë autonomie këtyre minoriteteve. Është i njohur tanimë ‘decentralizimi’ me substrat etnik në Kosovë i cili në emër të ‘mbrojtjes së serbëve’ e ka gjymtuar dhe stërkequr Kosovën aq sa i ka hedhur themelet e një Kosove të ndarë që aq shumë shëmbëllen me Bosnjën dhe mynxyrën e saj të quajtur: Republika Serbe e Bosnjës. Nuk do të jetë e largët dita kur qeverisë shqiptare do t’i trokasin të dera “përgjegjësi dhe detyrime ndaj minoriteteve të reja”. Një Shqipëri çfarë është tani nuk garanton tjetër gjë veçse rritje të trysnisë ndërkombëtare për t’i mirëmbajtur më shumë grekët, bullgarët e vllahët që veçse po korrin suksese në këtë drejtim.
Gardat e mesjetës
Bullgarët sikur po e harrojnë me qëllim faktin që po të mos ishin shqiptarët, kryengritja e Ilindenit me 1903 nuk do ta kishte atë trohë suksesi që pati. Ishin shqiptarët që e ndihmuan me armë e municione këtë kryengritje të vogël. Bullgarët duhet ta dinë se edhe një nga prijësit e kryengritjes së Krushevës Goce Dolçevi në jetën e përditshme ka veshur veshje kombëtare shqiptare . Bullgaria duhet t’u kërkojë falje dhe t’u jap dëmshpërblim shqiptarëve, sepse Bullgaria gjatë luftës së parë dhe të dytë botërore ka bërë vrasje e terrorizime të panumërta kudo nëpër Shqipërinë Lindore (Kosovë e Iliridë). Por, një gjë të tillë Bullgaria as që e ka nijet ta bëjë. Së fundmi, në Maqedoni ka shpallur botërisht praninë e saj një skuadron prej 3.000 paramilitarësh bullgar i ashtuquajtur “Garda Vojvodat” (ekuivalenti i “Gardës së Car Llazarit’ të Serbisë në Kosovë) që mëton bashkimin e të gjitha tokave bullgare. Janë vetë shqiptarët ata që duhet të ndjekin një politikë zgjimi kombëtar, politikë faktorizimi dhe jo politikë përulësie.
18 dhjetor 2008
Prishtinë
|
Vërëjtje: Artikujt e botuar në albaniapress.com nuk shprehin domosdoshmërisht mendimet e stafit moderues! |
| Vlerësimi juaj për lajmin |
 |
|
|
|
|
| I keq |
I dobët |
I mirë |
Shumë i mirë |
I mrekullueshëm |
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
| Është vlerësuar nga 21 vizitorë |
| Lexuar:
7,310 herë
|
|
|
|
|
|
|
